Wout Berger in Nieuw Land When I open my eyes

Nieuw Land,
Oostvaardersdijk 0113, Lelystad
8 juni - 8 september 2013
Wout Berger - Foto's

Vanaf 8 juni tot en met 8 september 2013 is in Nieuw Land  de bijzondere tentoonstelling met foto's van Wout Berger. De fotograaf ziet het IJsselmeer al meer dan 35 jaar elke dag vanuit zijn slaapkamer. Toen een bevriende fotograaf opmerkte dat hij woonde in zijn onderwerp, viel het kwartje . Berger besloot het IJsselmeer steeds vanaf dezelfde plek te fotograferen, tweeënhalf jaar lang. De foto's van Wout Berger resulteerden in het fotoboek 'When lOpen My Eyes'.
De tentoonstelling met de gelijknamige titel toont een selectie van deze foto's.

Wij nodigen u van harte uit voor de opening van de tentoonstelling op vrijdag 7 juni 2013 in Nieuw Land.

Het programma begint met een inloop vanaf 14.00 uur. Mevr. Wil van der Most, plaatsvervangend directeur, zal een welkomstwoord spreken waarna zeiler Roy Heiner iets zal vertellen over de schoonheid van het IJsselmeer vanuit zijn perspectief. Daarna kunt u de tentoonstelling bezichtigen en wordt u een drankje aangebonden. Het programma duur tot ongeveer 16.00 uur.

When I open my eyes’
In the morning, ‘when I open my eyes’, the first thing I look at, is the IJsselmeer and the Light, always the same always different.

Meer dan 35 jaar ben ik fotograaf. Meer dan 35 jaar woon ik aan het IJsselmeer.

Als ik ‘s morgens mijn ogen opendoe, is het eerste dat ik zie: het IJsselmeer.

Of zien. Soms neem ik een foto van het meer, maar echt zien is anders.

Pas toen een vriend tegen me zei: ‘Jij woont in je onderwerp’ viel het kwartje.

Ik plaatste een statief op een vaste plek voor het slaapkamerraam en begon te kijken.

Eerst ben je dankbaar voor elk zeilschip dat voorbij komt. Elke heftige lucht: een foto. Maar het duurt niet lang of je gaat wat afleidt buiten beeld houden. De weg van iedereen die zich openstelt.

Zeilschepen fotografeer ik niet meer. Vogels fotografeer ik ook niet, mensen idem dito. Watergolfjes fotografeer ik wel, mistbanken, regen en wolken. Die leiden ook af, maar het zijn vrijwel amorfe vormen, transparant, nat. Ze hebben zelf nauwelijks kleur, ze nemen de kleur aan van het opvallende licht en geven die weer.

Zestig foto’s zijn het in totaal geworden. Die foto’s zijn met z’n allen mijn IJsselmeer.

De ene foto is niet mooier dan de andere. Ga je zo naar foto’s kijken, dan raak je verzeild in esthetiek. Ik wil geen esthetiek. Ik wil wind fotograferen, licht. Elementen waarvan wij alleen de verschijningsvormen kennen. Je ziet de wind niet, je ziet een golf. Je ziet licht niet, je ziet de wolk die het licht vangt. En toch wil ik wind en licht vatten. In het steeds weer blijven kijken naar steeds weer hetzelfde onderwerp op steeds dezelfde coördinaten.

De verschillen tussen de opnamen kunnen klein zijn. Tussen twee foto’s die vrijwel identiek lijken, kan een maand tijdverschil zitten. Ondertussen blijft het onderwerp gelijk. Tenminste, dat denk je. Ongemerkt begint het onderwerp te veranderen. Was het eerst het meer, de horizon, de zon, de wolken, de golf, ongemerkt wordt het onderwerp de verschillen tussen de foto’s. De overgangen. Daarin hoop ik het onaanraakbare te benaderen. Hopeloos natuurlijk. Maar de poging.